Αυτό εδώ το μπλογκ έχει αδυναμία στο “Πιπέρι και σπασμένες γραμμές” κι όταν διάβασα την ανάρτηση για τη “Διομίρα” και κατάλαβα ότι είναι εγκωμιαστική, τη διάβασα πολύ προσεκτικά ξανά για να δω ότι δεν έκανα λάθος δεδομένου ότι οι “παροικούντες την Ιερουσαλήμ” γνωρίζουν ότι δεν φημίζεται ο Μαραμπού για την αδυναμία του στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
Ήταν αναπόφευκτο, λοιπόν, να έρθει και στα δικά μου χέρια το βιβλίο παρά το γεγονός ότι η δυστοπία δεν είναι το είδος που προτιμώ. Έχω μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση και θα ήθελα αβίαστα να πω ότι είναι ένα άρτιο, από κάθε άποψη, λογοτεχνικό έργο. Από την αρχή έχεις την αίσθηση ότι είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένο, η αφήγηση ρέει δημιουργώντας κινηματογραφικές εικόνες, όπως σωστά παρατήρησαν κι άλλοι αναγνώστες, γρήγορα εισέρχεται κανείς στον δυστοπικό κόσμο κι αναρωτιέται πόσο διαφέρει από όσα συμβαίνουν γύρω του, η κοινικωκοπολιτική αλληγορία είναι διαυγής, ο έντιμος αναγνώστης αισθάνεται την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του ακόμη και με το τέλος της ανάγνωσης, η αγάπη για τον κόσμο των βιβλίων προβάλλει έντονη και, τέλος, μολονότι τίποτα το ομφαλοσκοπικό δεν χαρακτηρίζει το βιβλίο, μας δίνεται η ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στο… γραφείο του συγγραφέα. Εντυπωσιακό επίτευγμα. Χαίρομαι που βλέπω να έχει την επιτυχία που του αξίζει.
Αναγνώσεις βιβλίων 