Μερικές φορές ένιωθε κι εκείνη ότι “η Αθήνα φάνταζε ασφυκτικά μικρή για κάποιον που επιθυμούσε να την αφήσει αμέσως πίσω” . Είχε κι η Αγγελική την επιθυμία να κατευθυνθεί στο σταθμό για τα τρένα και να φύγει από την πόλη που “έμοιαζε έτοιμη να καταβροχθίσει τους λόφους και τα βουνά γύρω της, ξερνώντας άκομψες πολυκατοικίες σε άναρχη δόμηση” . Μια φυγή στην Ευρώπη, όπως ο Αλέξης, ένας από τους ήρωες στο “Θήτα” . Δεν ήταν, όμως, καθόλου σίγουρη αν θα είχε τα κότσια να το κάνει. Κι, επίσης, δεν ήταν καθόλου σίγουρη για το τι θα αποκάλυπτε, αν ήταν ένας από τους επιβάτες εκείνου, του τόσο διαφορετικού από τα άλλα, τρένου.
Έξι διαφορετικοί άνθρωποι συναντούν ένα μικρό παιδί κι έναν παράξενο λαχειοπώλη, ο οποίος είναι διατεθειμένος να δώσει δωρεάν τα τελευταία του λαχεία. Για γούρι, όπως λέει. Είναι, όμως, πράγματι, τύχη να έχεις το λαχείο και να βρίσκεσαι σε εκείνο το βαγόνι, που καθώς το τρένο επιταχύνει “με μιαν αλλόκοτη, σχεδόν δαιμονική ταχύτητα” , σε φέρνει στα όρια του να αποκαλύψεις ανομολόγητα μυστικά;
Όσο κι αν ταυτίζεται η Αγγελική με την εκλογίκευση, όσων διαδραματίζονται στη μοιραία πορεία του τρένου, από τον Αριστοτέλη, όλα μοιάζουν να συγκλίνουν στο ότι το κακό προαίσθημα της Δήμητρας έχει μια μεταφυσική χροιά. Στη σκέψη της, το τρένο, το παιδί κι ο λαχειοπώλης θα μπορούσαν να συμπληρώνουν ένα παζλ, που είναι η ανθρώπινη συνείδηση. Ίσως και όχι. Αλλά το πιο όμορφο στοιχείο στην ιστορία του “Θήτα” , είναι η παρουσία και ο κόσμος της Μαργαρίτας, μιας τυφλής, που η Άννα της μαθαίνει να ζωγραφίζει.
-
Recent Posts
Δημοφιλείς αναρτήσεις
Advertisements